Gevarenwinkel #24 Festival - Dag 2 Varenwinkel (Herselt) (26-08-2022) report & photo credits: Freddie info organisatie: Gevarenwinkel © Rootsville 2022

Na een meer dan geslaagde buur-dag kunnen ze hier op 'Gevarenwinkel' dan definitief van start gaan met het 'Blues & Roots Festival' zoals we dat al jaren kennen. Vanavond met nog een restant op de affiche uit de 'Corona' periode, een verjaardag concert, een blij weerzien met een ouwe getrouwe en een nieuw ontluikend talent uit Louisiana. De Rodenbach smaakt nog altijd even lekker en de eerste festivalgangers beginnen al vroeg de heilige grond van 'Gevarenwinkel' te betreden.

Sneeuwwitje moet eerst nog worden gewekt om de eerste golf van muzikanten van food & drinks te kunnen voorzien, iets wat blijkbaar van de eerste kus lukte en ook toen was LBGT geen vreemd woord...so what can go wrong? Nog een spoedig herstel gewenst aan Ilka hopend dat de laatste dag ook een negatieve test zou opleveren en in onze gedachten wensen we ook Dianeke en Theo alle sterkte toe in deze donkere dagen maar 1991 zong Queen van 'The Show Must Go On' en dus draait hier de machine alweer op volle toeren...

Op deze vrijdagavond worden 'The Catsmokes' in de bloemetjes gezet want dit viertal bestaat dit jaar 20 jaar. Een 'porseleinen' verbintenis waarbij ze sinds het ontstaan nog steeds lief en leed komen te delen zoals het wordt gezegd. 'The Catsmokes' bestaan uit Gerrit Cuypers, Hans Van Zichem, Jan Vermeulen en Robert Theys . Hun concert vandaag staat ook in het teken van Michel Schellens, de collega muzikant die ons eerder dit jaar op 14 juni was ontvallen.

Ze hebben dit jaar al 'Hookrock Indoor' en Oetsloven Blues' aangevinkt net als de Aarschotse kroegentocht waar ze in 't Schuurke de vele danslustigen aan het dansen kregen. Niet moeilijk want al bij nummers als "Texas Sun" en "Good Day For The Blues" begint het hier bij velen te kriebelen. "The Catsmokes" zijn geen verrassing want in het verleden speelde ze ook zowel in de tent als op de camping. 'Tina Toledo's Street' is sinds een paar weken de nieuwe opener en lokt meteen de eerste rock 'n roll fans naar het grote podium.

Met nummers als 'Walking Blues' en 'Big City Blues' krijgen we vervolgens twee songs die een connectie hebben met 'de' blues. Met 'Red Rose' van The Blasters zitten die van 'The Catsmokes' dan weer op cruise control wat dan weer bevestigd wordt door de country rock 'n roll op 'Two Trains'. Oude en goede songs worden nooit vergeten met als schoolvoorbeeld 'Marie Marie', die iconische rock 'n roll plaat van Dave en Phil Alvin.

Als extra toetje krijgen we nog de vertrouwde nummers als Little Willie John zijn 'I'm Shakin' uit 1960 en de popcorn floorfiller 'Daddy Rollin' Stone' van Otis Blackwell en zo schrijven we 1953. Op hun anniversary tour mag het iets meer zijn en dus worden ze uitgeleide gedaan hier op Gevarenwinkel in een 'Long White Cadillac'...even een blik richting onze vrienden uit Noord-Brabant en we zagen dat het goed zat.

De eerste dag van het uiteindelijke 'Gevarenwinkel' festival is ook de dag dat de tweede tent in gebruik wordt genomen. Meteen staat hier al een klepper van formaat op het podium in de hoedanigheid van Crystal Thomas in het gezelschap van de Italiaanse stringbender Luca Giordano. Naast Luca tekenen ook Victor Puertas aan de keys, Antoine Escalier aan de bas en onze goede vriend Pascal Delmas op drums present.

Crystal Thomas, rechtstreeks afkomstig uit het diepe Louisiana, en grootgebracht met de blues van Muddy Waters en Jimmy Reed, begint Crystal als lid van een kerkkoor te zingen om uiteindelijk naast Johnnie Taylor te belanden, eerst als trombonist, dan als zangeres wanneer hij haar uitzonderlijke stem ontdekt. Toen Johnnie stierf, trad ze toe tot de band van Floyd Grisby en bleef daar 15 jaar. Ze bracht haar eerste eigen album uit in 2016, daarna nog een in 2018 en tekende bij Dialtone Records, wat de deuren opende naar de internationale markt. 

Met Rootsville leerde we deze Crystal Thomas kennen vorig jaar op de editie van 'Bay-Car Blues' in Frankrijk. Meteen werd duidelijk dat dit een aanstormend talent bleek te zijn. Na de obligate muzikale intro deed Crystal haar entrée op het grote podium en die maakte al meteen indruk zowel door haar imposante figuur als door de klank van haar stem toen ze de eerste noten uit haar keelgat perste van ‘Fool For You Baby’. Het swingde meer dan behoorlijk in de rootstent en gelukkig kunnen Chrystal Thomas en Luca Giordano hier nog straks nog een tweede maal aantreden en bevestigen we zo dat we na 'Don't Move Me" we hier met z'n allen terug zullen staan want die goede ouwe rhythm 'n blues blijft onsterfelijk, niet waar Teun en Anka?

Ondertussen bleef de buienradar voor de rest van de dag vlekkeloos clean alleen het alcohol alert sloeg tilt want daar waren die van 'be-Mine Blues' en 'Goezot'. Ook de PR ploegen van 'De Sortie' en onze vrienden van 'Blues in Schoten' kwamen de wanden op te fleuren met hun affiches.

Het lijkt wel of er geen slijtage valt waar te nemen op deze "Rick Estrin & The Nightcats". Op een dag in 1970, toen hij nog maar twintig was, kreeg Rick Estrin de kans om mondharmonica te spelen met Muddy Waters en zijn band in het Sutherland Hotel in Chicago. Vandaag de dag behoort Rick Estrin tot de beste mondharmonicaspelers, zangers en songwriters op de bluesplaneet. Hij volgt het voorbeelds van meesters als Sonny Boy Williamson II en Little Walter.

Die ouwe getrouwe dan hebben we het over niemand minder dan Rick Estrin. Hij stond hier al op het podium in 2005 met de betreurde Little Charlie net als in 2010 als frontman van ‘The Nightcats’. Met aan zijn zijde Kid Andersen (gitaar), Lorenzo Farrel (toetsen) en drumsensatie Derrick ‘D’Mar’ beleven we de hoogconjunctuur van de harmonica blues.

Vorige winter op 'Bay-Car Blues' in Grande-Synthe (F) waren we getuige van de drum- en andere kwaliteiten van Derrick ‘D’Mar. Een sensatie op zich. Maar ook Rick Estrin is en blijft een uitstekende showman die zijn uiterlijk, zijn kapsel, zijn snor, zijn elegante outfits weet te projecteren in zijn optredens. Met ‘I’m Trapped’ openen deze 'Nightcats' de debatten gevolgd door ‘Looking For A Woman’. Het is duidelijk dat Rick Estrin drijft op tonnen ervaring.

Ondertussen diepte Rick Estrin ook nog een ouwe uit de kast met 'Got it Good', een original uit de periode van met Little Charlie Baty en is het showtime met de op alles drummende Derrick ‘D’Mar’. Hilariteit alom natuurlijk wanneer deze drummachine zijn kunstjes komt te etaleren. ‘House Of Grease’ komt dan weer uit Rick’s laatste album 'Contemporary' dat in 2018 werd uitgebracht. Met 'Roots of All Evil' en 'Nothing But Love' laat het publiek weten dat ze deze Rick Estrin nog steeds in hun hart dragen. Stilaan kwam ook het einde van het optreden in zicht maar Rick vertrok niet zonder ons nog een toetje mee te geven dan dat kregen we met ‘Can’t Come Back’.

In alle zeven haasten nu terug naar het andere podium voor het tweede aantreden van Chrystal Thomas feat. Luca Giordano en de kleine rustpauze zorgde zowaar voor nog meer dynamiek met nummers als 'Can't You See What You're Doing To Me' uit het album 'It's The Blues Funk' uit 2019 maar ook met 'Let's Go Get Stoned'. Zeker ‘Baby Don’t Leave me’ maar vooral aan het schitterende ‘Ghost Of Myself' is voor bijna iedereen een aangename kennismaking en zo bedankte Victor Puertos ook op zijn manier het publiek met een eigenzinnige versie van ‘Mojo Working. Besluit! There's a party going on @ Gevarenwinkel.

Zo zijn we aangekomen aan het einde van deze vrijdag en daarvoor deed Bruno Gevarenwinkel een beroep op een Corona contract. Niemand minder dan Steve Harley & Cockney Rebel zal ons hier meenemen wat voor velen onder ons al tot nostalgie behoort. Deze Britse veteraan kennen we uiteraard van nummers als ‘Sebastian’ en ‘Make Me Smile’. Een flashback naar de 70-ties die bij velen onder ons een smile zal boven halen.

Openen doet Steve Harley vanavond met de Beates cover 'Hear Comes The Sun' en eerlijk? dit was er al boenk op. Voor eigen originals als 'How Good It Feels' en 'Victim Of Love' werd er uiteraard ook tijd gemaakt. Met als ruggensteun een 5-koppige band klinkt het allemaal volumineus en blijkt ook deze Steve Harley & Cockney Rebel een meer dan geoliede machine.

De apotheose van Steve Harley en de vrijdag van Gevarenwinkel komt er uiteraard met de hits als 'Sebastian' en nog meer met 'Make Me Smile (Come Up and See Me)'. Wij sluiten de alweer succesvolle tweede dag van Gevarenwinkel zo af in de hoop morgen het ontbijt met eireren buffet te kunnen overleven CU en aan alle aanwezigen...you were amazing (again), en hopelijk vindt Els...heu Ilse vannacht de weg veilig terug naar de camping, het is een feit Cornet will Kill You ;-)

 

was het nu Sneewwitje, doornroosje of de shone slaapster, in alle geval WAKKER WORDEN

tijdens de na-oorlogse jaren had het bonnekeskot een andere betekenis


Hiese, daase de Jef met zijn Grafisch ontwerp :-)

Ja Tim, ze hangt goed